چهره صاحب الزمان عج

«ابراهیم این مَهزیار» یکی از افراد صالح است که به شرف ملاقات حضرت مهدی(عج) رسیده اند و در بیان خصوصیات حضرت ولیعصر(عج) می فرمایند:

حضرت صاحب الزمان(عج) جوانی نورس و نورانی و‌ سپید پیشانی بودند با ابروانی گشاده و گونه ها و بینی کشیده و قامتی بلند و نیکو چون شاخه سرو بودند.

گویا پیشانی اش ستاره ای درخشان بود و بر گونه راست ایشان، خال بود که مانند مشک و عنبر بر صفحه ای نقره ای می درخشید.

بر سر مبارک آقا امام زمان(عج)، گیسوانی پُر پشت و سیاه و افشان بود که روی گوش ایشان را پوشانده بود.

حضرت ولیعصر(عج) سیمای زیبایی داشتند که هیچ چشمی برازنده تر و زیباتر و با طمأنینه تر و با حیاتر از آن ندیده است.

از «جابر بن عبدالله انصاری» نقل شده است که پیامبر گرامی اسلام فرمودند:

مهدی از فرزندان من است. اسم او، اسم من و کنیه او، کنیه من است. او از نظر خَلق و خُلق، شبیه ترین مردم به من است.

و در روایتی از حضرت محمّد(ص)، خاتم النبیین(ص) نیز در بیان صفات و ویژگی های حضرت ولیعصر(عج) می فرمایند:

مهدی(عج)طاووس اهل بهشت است.

حضرت امام رضا(ع) نیز در بیان صفات و ویژگی های آقا امام زمان(عج) می فرمایند:

قائم کسی است که در سن پیرمردان و با چهره جوانان قیام کند و نیرومند باشد تا بدانجا که اگر دستش را به سوی بزرگ ترین درخت روی زمین دراز کند، آن را از جای برکند و اگر بین کوه ها فریاد برآورد، صخره های آن فروپاشد.

حضرت رضا(ع) در روایت دیگری، در پاسخ اباصلت هروی که از ایشان پرسید: «نشانه های قائم شما هنگام ظهور چیست؟» می فرمایند: نشانه اش این است که در سنّ پیری است، ولی منظرش جوان است، به گونه ای که بیننده می پندارد چهل ساله یا کمتر از آن است. نشانه دیگرش آن است که به گذشت شب و روز پیر نشود تا آنکه اَجَلش فرا رسد.